2 Documentaire Fotoboeken Willem Diepraam - Lima / Sahel

Auteur: Diepraam

• Nederlands 
• Spiraalgebonden 
• 9789065790781 
• 62 pagina's
• 1988
• GROOT FORMAAT 350 X 320 mm
• In 1988 startte de Novib met een project ‘Daklozen in de wereld’. Diepraam en vormgever Jurriaan Schrofer werden gevraagd om over dit thema een in Nederland reizende tentoonstelling samen te stellen. Concreet werd er gekozen voor de daklozen van Lima. In 1991 verscheen als resultaat het fotoboek Lima [p. 150–163 en 194], volgens Diepraam een van zijn meest geslaagde publicaties, een coproductie van Uitgeverij Fragment en de Novib met een subsidie van het Ministerie van Welzijn, Volks­gezondheid en Cultuur.62

Auteur: Willem Diepraam

• Nederlands 
• Boek & Overig item 
• 9789021510699 
• 95 pagina's

• In 1979 kreeg Diepraam de opdracht van het Comité Kinderpostzegels om in de West-Afrikaanse Sahel ontwikkelingsprojecten te fotograferen en ook om er foto’s te maken voor een serie kinderzegels [p.184]. De Sahel was een bekend noodgebied, in 1972–1973 was het vanwege aanhoudende droogte door een grote hongersnood getroffen en ook in 1979 werden de eerste tekenen van een voedselramp in het gebied duidelijk zichtbaar. De eerste resultaten van een reis naar de Sahel door schrijvend journaliste Katherina Keyl en Diepraam verschenen in juli 1979 in het kleurkatern van Vrij Nederland. Na een tweede reis verscheen er in november 1980 in het kleurkatern een fotoreportage over Mali [p. 185] met een inleidende tekst vanVrij Neder­land journalist Kees Schaepman. Dat leidde in 1982 tot de publicatie van het fotoboek Sahel [p. 118–130 en 186] met 95 pagina’s foto’s als resultaat van vijf verschillende reizen.56

  Het zou een hybride boek worden. Met onder andere financiële steun van de Novib leende het onderwerp zich bij uitstek om door middel van confronterende hongerfoto’s schuldgevoelens in Nederland op te roepen en zo beurzen voor het rampgebied te openen. Die hongerfoto’s en andere rampzalige omstandigheden, typisch voor Derde Wereldlanden stonden er wel in, maar er stond nog veel meer in. Diepraam besloot namelijk zijn ideologische Werdegang niet verborgen te houden. Daarmee werd het geen medelijden opwekkend standaardverslag van Derde Wereldellende, maar gaf het een beeld van een samenleving dat het gebaande pad van de sociale fotografie verliet omdat Diepraam, net als in Suriname, een werkelijkheid aantrof die zich niet in de vertrouwde schema’s van de jaren zeventig liet persen. Zelfs niet in een gebied als de Sahel dat er vele malen slechter aan toe was dan Suriname in 1975.